Local Dimming یعنی چی و چطور کارمون رو راحت می‌کنه؟

راستش رو بخواید، وقتی شب‌ها نشستید پای تلویزیون و دارید یه فیلم هیجانی تماشا می‌کنید، دلتون می‌خواد که صحنه‌های تاریک واقعاً حس تاریکی رو بهتون منتقل کنن. نه اینکه همه جا خاکستری و کم‌رنگ باشه. Local Dimming دقیقاً برای همین کار ساخته شده. فکرش رو بکنید که تلویزیون شما بتونه هر گوشه از صفحه رو جداگانه روشن یا خاموش کنه. مثلاً یه صحنه از فضا رو در نظر بگیرید که یه طرفش کهکشان روشنیه و طرف دیگش تاریکی مطلق فضا. با این فناوری، تلویزیون می‌فهمه که کجا باید نور رو کم کنه و کجا زیاد کنه. همین باعث می‌شه شما احساس کنید دارید یه فیلم سینمایی واقعی می‌بینید، نه فقط یه تصویر معمولی روی صفحه.

چرا اصلاً تلویزیون‌های LED به این موضوع نیاز پیدا کردن؟

ببینید، موضوع از اینجا شروع می‌شه که صفحه‌های LED خودشون نمی‌تونن نور تولید کنن. این کریستال‌های مایعی که توی صفحه هستن فقط دارن نور رو فیلتر می‌کنن یا رد می‌کنن. پس همیشه باید یه چراغ پشتشون باشه که کل کار نورپردازی رو انجام بده. حالا مشکل اینجاست: اگه این چراغ پشتی همیشه با یک قدرت روشن باشه، دیگه نمی‌تونید سیاهی واقعی داشته باشید. همه چیز یه جوری می‌شه که انگار یه پرده خاکستری جلوی چشمتونه. Local Dimming اومده این مشکل رو حل کنه و کاری کنه که تلویزیون‌های LED بتونن با قیمتی معقول‌تر، کیفیتی نزدیک به اون تلویزیون‌های خیلی گرون OLED بدن.

مرتبط: فناوری HDR چیست ؟

انواع روش‌های نوردهی که توی بازار پیدا می‌کنید

توی بازار سه جور مختلف این کار رو انجام می‌دن. اولیش که ساده‌ترینشه، Direct Backlight اسمشه. توی این روش چند تا لامپ معمولی پشت صفحه دارید که همشون یک‌جا روشن و خاموش می‌شن. خب معلومه که این یکی خیلی هم حرفه‌ای نیست. یکی دیگه‌اش Edge-Lit هستش که لامپ‌ها رو فقط دور تا دور صفحه می‌ذارن و با یه سری ترفند نور رو به وسط می‌رسونن. مزیتش اینه که تلویزیون خیلی نازک می‌شه، ولی کیفیت تصویرش چندان تحسین‌برانگیز نیست. اما اونی که واقعاً ارزشش رو داره، Full Array هستش. این یکی صدها و گاهی هزاران لامپ مستقل داره که هرکدوم می‌تونن به تنهایی تصمیم بگیرن که روشن باشن یا نه. همین باعث می‌شه یه کیفیت فوق‌العاده بگیرید.

فرق Local Dimming با Micro Dimming کجاست؟

این دوتا رو خیلی‌ها با هم اشتباه می‌گیرن، ولی واقعاً متفاوتن. Local Dimming یه چیز کاملاً فیزیکیه - یعنی واقعاً چراغ‌ها رو کم و زیاد می‌کنه. ولی Micro Dimming بیشتر یه بازی نرم‌افزاریه. تراشه تلویزیون تصویری که داره میاد رو تحلیل می‌کنه و می‌گه: خب این قسمت باید تیره‌تر باشه، اون قسمت باید روشن‌تر باشه. بعد سیگنال ویدیو رو همون‌طور تنظیم می‌کنه. کمپانی‌هایی مثل سامسونگ این دوتا رو با هم ترکیب می‌کنن تا یه نتیجه حرفه‌ای بگیرن. می‌تونم بگم وقتی این دوتا با هم باشن، واقعاً می‌تونن کارهای شگفت‌انگیزی انجام بدن و تصویری بسازن که نمی‌تونید ازش چشم بردارید.

 یه ایراد کوچیک به اسم Blooming

خب، هیچ چیزی کامل نیست دیگه! Local Dimming هم یه مشکل کوچیک داره که بهش می‌گن Blooming. این اتفاق وقتی می‌افته که مثلاً یه چیز خیلی روشن توی یه پس‌زمینه سیاه دارید - مثل ماه توی آسمون شب. چون لامپ پشت ماه باید روشن باشه، ممکنه یه هاله نوری دور ماه ایجاد بشه. اگه دقت کنید می‌بینید که یه نور اضافه دور اون نقطه روشن هست که نباید اون‌جا باشه. البته این مشکل بستگی زیادی داره به اینکه تلویزیون چند تا زون نوری داره. یه تلویزیونی که 500 تا زون داره خیلی بهتر از یکی با 50 زون کار می‌کنه. شرکت‌های خوب الان با استفاده از تکنولوژی‌های جدیدتر مثل Mini-LED تونستن این مشکل رو خیلی کم کنن، تقریباً به حدی که چشمتون نمی‌بینه.

مقایسه با OLED و Mini-LED که همه ازشون حرف می‌زنن

تلویزیون‌های OLED که الان خیلی مد شدن، اصلاً نیاز به Local Dimming ندارن. چون توی اون‌ها هر پیکسل خودش می‌تونه کاملاً خاموش بشه. این یعنی سیاهی واقعی و عمیق - چیزی که خیلی خیلی باحاله. ولی OLED هم مشکلاتش رو داره. مثلاً نمی‌تونه خیلی روشن بشه و اگه یه تصویر ثابت مثل لوگوی یه شبکه رو زیادی روش نگه دارید، ممکنه بسوزه و خراب بشه. حالا Mini-LED که داره محبوب می‌شه، یه نسخه پیشرفته‌تر از Local Dimming معمولیه. اون از هزارها لامپ ریز استفاده می‌کنه و نتایجی خیلی نزدیک به OLED می‌گیره، ولی با روشنایی بیشتر. البته قیمتشم بالاتره. برای کسی که بودجه محدود داره، یه تلویزیون خوب با Local Dimming معمولی هنوزم انتخاب عاقلانه‌ایه و کلی پول رو صرفه‌جویی می‌کنه.

چه چیزایی ازش عایدتون می‌شه؟

اولین چیزی که وقتی Local Dimming رو تجربه می‌کنید متوجهش می‌شید اینه که تصویر یه عمق خاصی پیدا می‌کنه. دیگه انگار نیست که دارید به یه صفحه مسطح نگاه می‌کنید. صحنه‌های تاریک واقعاً حس تاریکی رو می‌دن و جزئیاتی رو می‌بینید که قبلاً توی سایه‌ها گم می‌شدن. اگه از اون آدم‌هایی هستید که دوست دارید فیلم‌های HDR ببینید، این فناوری واقعاً بهتون کمک می‌کنه چون بدونش نمی‌تونید از تمام پتانسیل HDR لذت ببرید. یه چیز دیگه‌ای که خیلی‌ها نمی‌دونن اینه که قبض برق کمتری هم می‌پردازید، چون نور فقط جایی که واقعاً لازمه روشن می‌شه. برای کسایی که دوستدار بازی‌های ویدیویی هستن هم فوق‌العاده‌ست، چون اون جلوه‌های نوری خیره‌کننده توی بازی‌ها خیلی باحال‌تر و واقعی‌تر نشون داده می‌شن.

موقع خرید چه نکاتی رو باید در نظر بگیرید؟

اولین کاری که باید بکنید اینه که ببینید این تلویزیون چه جور Local Dimming داره. اگه پولش رو دارید، حتماً سراغ Full Array برید، نه Edge-Lit که کیفیتش محدوده. یه موضوع خیلی مهم دیگه تعداد زون‌هاست. این عدد رو از فروشنده بپرسید. هرچی بیشتر باشه بهتره، ولی حداقلش باید بالای صد زون باشه تا بتونید تفاوت رو حس کنید. یه چیز دیگه‌ای که خیلی مهمه اینه که ببینید تلویزیون رو کجا می‌خواید بذارید. اگه اتاق‌تون معمولاً تاریکه و شب‌ها فیلم می‌بینید، Local Dimming یه دنیا تفاوت ایجاد می‌کنه. ولی اگه اتاق‌تون همیشه پر از نوره، شاید بهتر باشه روی روشنایی کلی تلویزیون تمرکز کنید. یه نصیحتم این که حتماً قبل از خرید برید خودتون تلویزیون رو ببینید و تست کنید، چون گاهی اوقات چیزی که توی کاتالوگ می‌نویسن با واقعیت یه کم فرق داره.